The last moments in paradise ✨️

Oeps, deze blog liet even op zich wachten. De drukte van het normale leven kwam tussendoor maar ik wilde er wel graag nog over schrijven, en misschien juist wel leuk om terug te blikken op hoe ik, nu ik alweer een tijd in NL ben, kijk naar mijn ervaring. 

Allereerst, woensdag avond, net nadat Eef weg was, besloten we om.... een rose tasting te doen (haha alweeeer wijnen jaja). Ik merkte echt dat mijn vertrek voor de deur stond en dat we alle laatste dingen nog even snel organiseerde voordat ik weg ging. Super lief wel om te merken dat bij Angelique ook het besef kwam dat ik bijna weg ging, nu ik dit schrijf bedenk ik me ook weer hoe blij ik ben dat ik haar en Joram heb leren kennen en dat ik bij hen terecht kwam in mijn avontuur. 

De avond was super gezellig, er kwamen nog nieuwe gasten aan. Ik werd wel misselijk van de rose, waarschijnlijk omdat ik te weinig had gegeten. Maar met goede zorg van Angelique en een fantastisch gebakken eitje trok de misselijkheid helemaal weg en kon ik van de rest van de avond genieten.

Toen was het alweer donderdag, mijn enerlaatste dag... ik stond op met het besef dat het balkonnetje waarop ik elke ochtend lekker wakker word nog maar 1 ochtend mijn plekje zou zijn. Ik werd er verdrietig van, wilde echt totaal niet naar huis. Deze dag had ik nog afgesproken met Mariam, de kokkin van het retreat in oktober 2022. Zo leuk dat ik hierdoor uiteindelijk iedereen heb gezien die ik wilde zien! We besloten lekker te ontbijten samen en ze nam me daarna mee naar een bijzondere plek, ook wel de baarmoeder van het eiland. Ze had hier een ceremonie bedacht, om intenties te kunnen zetten. Echt leuk hoe normaal dat is op Ibiza, om spiritualiteit ruimte te geven. Wel bemerkte ik dat ik duidelijk geen spaanse ben, want de Nederlandse mentaliteit van op tijd komen begon mij wel parten te spelen. Ik had namelijk nog een belangrijke afspraak op de planning... mijn tattoo. Daar moest ik om 15 uur zijn maar het was inmiddels al half 2, en we hadden er zeker een autorit van een half uur en een klim van 20 minuten op zitten. Dus je begrijpt, Kim begon te stressen. Jammer, want het was een prachtige plek, maar kon er daardoor minder van genieten. 

A fijn, de tattoo artist vond het prima als ik wat later was, dus dat deed de spanning iets zakken. Snel even mijn hike outfit omgeruild voor slippers en een jurkje en met Angelique en Joram in de auto gesprongen naar Ibiza stad. Het was namelijk ook koningsdag vandaag dus Joram ging in een volledig oranje pak naar de stad om dat te vieren. Angelique ging lekker met mij op stap, zo leuk. En toen was het tijd voor mijn tattoo. Allereerst, dit is de eerste en meteen ook de laatste keer dat ik iets op mijn voet laat tatoeëren, want holy shit dat deed pijn. Angelique probeerde me nog reiki te geven en ik dacht dat ik wel wat aan kon met 6 tattoos, maar nee, dit deed zo pijn haha. Ben er heel blij mee, vooral vanwege wat ie betekent en waar die voor staat, maar nooit meer op mn voet. Paso a paso, spaans voor stap voor stap. Zo trots!!

Daarna gingen Angelique en ik lekker shoppen, want ja die koffer moet wel helemaal stampus vol zijn he. Haha en gewoon lekker rondhuppelen. Lekker op een terras geplofd, uiteraard met een wijntje er bij. Nog nieuwe slippers gescoord en onwijs gelachen samen. 

Daarna een super leuk italiaans tentje gevonden en net op het moment dat we wilde gaan eten/bestellen belde Joram, dat hij het toch wel leuk vond om met ons mee te eten omdat het mijn laatste avond was. Nou mega gezellig natuurlijk en toen werd het echt een heel leuke avond met zn drietjes. Onwijs gelachen en ik heb me zo gezegend gevoeld. Zo blij en dankbaar dat ik hen heb leren kennen. Een perfecte laatste avond. We gingen rond 23 uur terug naar de finca omdat Spike natuurlijk anders wel erg lang alleen was. 

Omdat het mijn laatste avond was had ik niet perse zin om al te slapen dus heb ik nog tot heel laat drankjes zitten doen met Joram. In de hangmat bij zijn camper. Hoe chill dat je je laatste avond afsluit met een sterrenhemel waar je u tegen zegt. 

De volgende ochtend was het zo ver, de allerlaatste ochtend. Sip. Ik ben natuurlijk gaan inpakken, opruimen, heb nog even gechilld in de zon en ben naar santa Eularia gegaan, nog één keer over de boulevard. Toen nog even een afsluitend drankje gedaan met Joram en Angelique en ook Phillipe gedag gezegd en toen was het echt tijd om te gaan. Met pijn in mijn hart hoor, want ik wilde niet weg. Autootje ingeleverd, de warmte gedag gezegd en daar ging ik... naar huis. In het vliegtuig voelde ik me zo verdrietig. Ik wilde totaal niet naar huis. Het thuiskomen was gek, vreemd. Ik voelde me niet thuis in NL. Het was ook echt kutweer en ik had geen spatje regen gehad in Ibiza. Dus het contrast was groot. Ook mijn huis voelde zo niet als thuis. Ik moest echt weer wennen, aarden. Zo heftig. 

Nu zijn we inmiddels al weer 2 maanden in NL en ben ik wel weer gewend. Maar het blije gevoel dat ik in Ibiza had is wel een beetje daar gebleven. Dus ben ik druk aan de slag met veranderingen in mijn leven. Ik heb inmiddels mijn baan opgezegd, met nog geen idee wat ik ga doen en dat voelt zo fantastisch. Ik kijk er naar uit. En ik heb het vooruitzicht dat ik in september weer in Ibiza ben, en ohhh ik kan niet wachten... 

Dit was het! Mijn bijzondere, inspirerende reis. Oh wat ik ben ik blij dat ik dit gedaan heb! Tot de volgende! 

Ciao!